|
Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ
-----------
Ούκ έστι πόλις ις ή τόπος όπου των Ορθοδόξων ημών ου προχέονται υπέρ ευσεβείας τα αίματα, λέει κάπου με βαθεία συγκίνηση και Χριστιανική καύχηση ευλαβής της Ορθοδοξίας Ιεράρχης. Δεν υπάρχει δηλαδή πόλη ή τόπος στο χώρο της Ορθοδοξίας που να μην έχει βαφεί με μαρτυρικό αίμα.
Τα λόγια αυτά, λόγια μεγάλα και αληθινά που ισχύουν για όλη την Ορθοδοξία, ισχύουν και για την Κύπρο. Από τον καιρό που οι Άγιοι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας ίδρυσαν την Εκκλησία της Κύπρου χιλιάδες μορφές Αγίων Μαρτύρων πότισαν με το αίμα τους την πίστη τους στον Ιησού Χριστόν.
Μέσα στο νέφος των Μαρτύρων και Αγίων της πίστεως μας οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού, περιλαμβάνεται και ο Άγιος Κωσταντίνος ο Αλαμάνος.
Η εκκλησία του Αγίου Κωσταντίνου
-----------------------------------------
 Ο ιερός ναός του Αγίου Κωσταντίνου Ορμήδειας, κτίστηκε το 1901. Τα εγκαίνια του ναού τελέστηκαν από τον τότε τοποτηρητή του αρχιεπισκοπικού θρόνου Αρχιεπίσκοπον Λεόντιον την έκτην Οκτωβρίου 1935.
Παλαιότερα στον χώρο όπου κτίστηκε ο μεγαλοπρεπής ναός τούτος υπήρχαν δύο εκκλησίες οι οποίες ήταν μία του Αγίου Κωσταντίνου και η άλλη των Αγίων Αναργύρων. Η εκκλησία του Αγίου Κωσταντίνου όπως μας την περιγράφει ο ιστορικός χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς, χρονολογείτε γύρο στον 11ον με 12ον αιώνα τον οποίον τον περιγράφει ως περικαλλήν ναό. Μέσα στην εκκλησίαν αυτήν όπου βρισκόταν ο τάφος του Αγίου Κωσταντίνου σύμφωνα πάντοτε με τον Λεόντιο Μαχαιρά, ήταν προσκυνηματικός. Σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει πρόσβαση στον τάφον διότι έχει κτιστεί η εκκλησία στο μέρος αυτό.
Η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων υπολογίζετε να κτίστηκε τέλος του 18ουαιώνα με αρχές του 19ου. Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για τον ανέγερση του ναού τούτου αλλά μαρτυρίες από τους χωριανούς και από κάποια εικόνα των Αγίων Αναργύρων του 19ου αιώνα.
Στο χωριό μας υπάρχει ακόμη ένα μικρό εξωκλήσι το οποίον είναι αφηερωμένον στον Άγιο Γεώργιο Αγκώνας.
Στην εκκλησίαν αυτήν μέσα από την συντήριση του τμήματος αρχαιοτήτων ανακαλύφτηκε ότι υπάρχουν δύο κτίσματα. Το πρώτον κτίσμα στο οποίον υπάρχει τρούλλος και αξιόλογες τοιχογραφίες, χρονολογείτε γύρο στον 12ον αιώναν. Το άλλο κτίσμα που οδηγεί προς το ιερό χρονολογείται γύρο στον 15ον με 16ον αιώνα. Υπάρχουν και σε αυτό τοιχογραφίες, οι περισσότερες των οποίων έχουν καταστραφεί από τους Τούρκους κατά την περίοδον της Τουρκοκρατίας.
Βίος και αγώνας
--------------
 Ει΄ και πατάσσει Κωνσταντίνον το ξίφει και νεκρός, εχθρών σύ πατάσσεις Κυρίου. Πρώτη Ιουλίου Κωνσταντίνος, τω κεφαλίων ετμήθη.
Μέσα στο πολυάριθμο πλήθος των Αγίων της Εκκλησίας μας, κατατάσσονται και οι ΄Αγιοι Αλαμάνοι. Αυτοί οι Άγιοι κατάγονταν από διάφορα μέρη και ήταν 300 τον αριθμό.
Πήγαν στην Αγίαν Πόλην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσουν, και αφού προσκύνησαν όλα τα αγιάσματα βγήκαν από την Ιερουσαλήμ και πήγαν στην έρημο του Ιορδάνη όπου ασκήτεψαν για αρκετόν καιρό. Μιά μέρα αφού βρήκαν ένα πλοίο, μπήκαν όλοι μέσα και ταξιδεύοντας έφτασαν στην Κύπρο, στο λιμάνι της Πάφου. Όμως το πλοίο κτυπήθηκε από μεγάλη θαλασσοταραχή και τσακίστηκε. Όλοι οι Άγιοι ε΄ν τούτοις με τη χάρη του Θεού διασώθηκαν χωρίς να πάθουν τίποτα και διασκορπίστηκαν σε όλο το νησί.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος μαζί με άλλους τρεις συντρόφους είχε εγκατασταθεί σε μια σπηλιά σε κάποιο μέρος που λεγόταν της Τραχιάδος ή Τραχιάς. (Ο χώρος αυτός βρίσκεται μεταξύ των χωριών Ορμήδειας και Άχνας).
Ο Άγιος Κωνσταντίνος ζούσε ζωήν αποστολική και μαζί με τους άλλους τρεις κύρητταν το Χριστό Θεόν Αληθινό. Η πίστη τους που ήταν γερά θεμελιωμένη τους βοήθησε να απαλλαγούν από κάθε σαρκικό πάθος και η κατανυκτική προσευχή και νηστεία τους έκανε να φαίνονται επίγειοι άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι.
Με αυτήν την προσευχή οι Άγιοι οδηγήθηκαν στην αδιάκοπη προσωπική σχέση και κοινωνία με το Θεό. Η προσευχή λοιπόν είναι προσωπικός διάλογος του ανθρώπου με το Θεό και μάλιστα γεμάτος από αγάπη, γιατί η αγάπη αποτελεί το βασικό καρπό της προσευχής. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος υπογραμμίζει την αξία της προσευχής για τη ζωή του ανθρώπου, όταν λέγει: “Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον” δηλαδή η ύπαρξη μας χρειάζεται να αναφέρει πολύ περισσότερο το Όνομα του Θεού και απομένως την παρουσία Του παρά να αναπνέει. Και ο Απόστολος τονίζει την ανάγκη του “αδιαλείπτως προσεύχεσθε” (Α ΄Θεσ ε΄17)
Μιά τέτοι προσευχή γίνεται η μόνιμη κατάσταση του ανθρώπου, που κατευθύνει σωστά, αναπτύσσει πνευματικά και καλλιεργεί ηθικά τη ζωή του.
Κάθε έργο όμως ιερό ,έργο που αποβλέπει στη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, ο διάβολος δεν το ανέχεται και προσπαθεί να ανατρέψει και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αμαρτία.
Και αυτός πρότρεψε τον τότε ηγεμόνα της Κύπρου, Σαβίνο, ο οποίος ήταν αμείλικτος διώκτης του Χριστιανισμού, να διατάξει να συλλάβουν τους Αγίους και να τους παρουσιάσουν μπροστά του, αφού έμαθε για το θεάρεστο έργο τους. Αφού συνελήφθησαν οι Άγιοι τους παρουσίασαν δέσμιους ενώπιον του ηγεμόνος. Και εκεί ο Άγιος Κωνσταντίνος ο οποίος ήταν και ο Αρχηγός της ομάδας ομολόγησε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και Θεός ο Σωτήρας και Λυτρωτής όλων των ανθρώπων.
Ο Σαβίνος αφού άκουσε την ομολογία του Αγίου οργίστηκε και διέταξε να τους οδηγήσουν αμέσως στα μαρτύρια. Οι στρατιώτες άρπαξαν τους Μάρτυρες και τους έσυραν έξω. Τους ξεγύμνωσαν και τους παρέδωσαν στους δήμιους που περίμεναν. Κι αυτοί με ωμά βούνευρα άρχισαν να τους χτυπούν αλύπητα. Το αίμα τρέχει από τα σκελετωμένα από τη νηστεία κορμιά και πορφυρώνει τη μαρτυρική γη. Οι Όσιοι όμως μένουν άκαμπτοι και αλύγιστοι. Αιμόφυρτους τους πήραν και τους πέταξαν στη φυλακή. Όταν σε λίγο συνήλθαν από τους τρομερούς πόνους άκουσαν τον Κωνσταντίνο να τους καλεί να σηκωθούν επειδή ήρθε η ώρα να συναντήσουν τον Κύριο. Τότε ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και ευχαρίστησε τον Θεό που τους έδωσε θάρρος να αντέξουν το μαρτύριο. Παρακάλεσε επίσης το Θεό να τους ενισχύση να μείνουν ακλώνητοι στην Πίστη και στο θέλημα μέχρι θανάτου.
Η νύκτα πέρασε με προσευχές και υμνωδίες.........
Τα ξημερώματα οι δήμιοι μπήκαν στη φυλακή και τους έσυραν έξω με ύβρεις και βλασφημίες. Οδηγήθηκαν και πάλι ενώπιον του ηγεμόνος. Ο Σαβίνος τους πρότρεψε να θυσιάσουν στα είδωλα. Αρνουμένων κα πάλι των Αγίων διέταξε να τους κρεμμάσουνμε το κεφάλι προς τα κάτω και να ξύσουν με σιδερένια νύχια τις σάρκες των Ομολογητών. Η διαταγή εκπληρώθηκε και η γη βρέδεται από το αίμα τους. Μερικοί δήμιοι λυγίζουν. Οι Μάρτυρες όμως μένουν αλύγιστοι και συνεχίζουν με θερμή προσευχή στον Ιησού Χριστό.
Η αντοχή των Μαρτύρων και η γαλήνη πούναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους εκνευρίζει περισσότερο τα όργανα της κακίας και του ψεύδους και εφαρμόζουν ολοένα πιο σκληρά και οδυνηρά βασανιστήρια. Το ξύσιμο της σάρκας το αντικαθιστούν οι σιδερένιες πυρωμένες τάβλες κι΄αυτές τα καρφιά στα πόδια. Οι προσπάθειές τους όμως και πάλι απέβησαν άκαρπες, διότι η Χάρης του Θεού τους επεσκίασε.
Την άλλη μέρα ο διοικητής καταλυπημένος και ντροπιασμένος ζητά να παρουσιαστούν ξανά μπροστά του οι Άγιοι. Μιά εξέδρα είχε στηθεί στην Τραχιάδα λίγο έξω από την Άχνα. Εκεί ανέβασαν τους Μάρτυρες. Μια νέα ανάκριση ακολουθεί. Στην ανάκριση νέες κολακείες, υποσχέσεις και απειλές. Η απάντηση των Αγίων παραμένει σταθερή και ο Σαβίνος διατάσσει να αποκεφαλιστούν. Οι άγιοι όμως αντιμετώπισαν με χαρά την απόφαση του ηγεμόνος διότι ήρθε επιτέλους η στιγμή που θα συναντούσαν τον Κύριο.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας ευλαβείς Χριστιανοί από το γειτονικό χωριό Ορμήδεια περισυνέλεξαν τα τίμια λείψανα και τα έθαψαν με τιμές στον τόπο όπου βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής Ναός του.
Από τον τάφο τους, όπως διηγούνται οι χωριανοί, άρχισε μετά από καιρό να αναβλύζει νερό. Κάποιοι έσκαψαν λίγο την άκρη του τάφου και ο τόπος γέμισε από νερό θεραπευτικό - αγίασμα.
Η φανέρωση του πράγματος συνέβηκε ως εξής: Ένας ψωραλέος μαντρόσκυλος που περνούσε από εκεί σαν είδε το νερό έτρεξε και έπεσε μέσα. Όταν βγήκε, ύστερα από κάμποση ώρα ο ιδιοκτήτης του πρόσεξε πως ο σκύλλος του ήταν τελείως καλά. Ανακοίνωσε το συμβάν στους χωριανούς και αυτοί άρχισαν από τότε να το χρησιμοποιούν όχι μόνο για την θεραπεία των ζώων τους αλλά και τη θεραπεία των ασθενειών τους.
Ο Λ.Μαχαιράς μας αναφέρει ότι και ένας από τους ηγεμόνες της νήσου του καιρού εκείνου, που υπέφερε από δύο αρρώστειες δυσεντερία και κουφαμάρα πήγε και λούστηκε στο αγίασμα και έγινε καλά. Αυτός ο ηγεμόνας έκτισε αργότερα από ευγνωμοσύνη τη μεγάλη Εκκλησία στο όνομα του Αγίου Κωνσταντίνου. Είναι αξιοσημείωτο να αναφέρουμε ότι ο τάφος του βρίσκεται στο δεξιό μέρος του Αγίου Βήματος της Εκκλησίας και ότι μέρος των Αγίων λειψάνων του βρίσκονται σε λειψανοθήκη πάνω στην Αγία Τράπεζα.
Επίσης πρέπει να αναφέρομε ότι παλαιότερ, πριν το 1900, υπήρχαν δύο Εκκλησίες στη θέση όπου βρίσκεται ο σημερινός μεγάλος Ναός. Οι εκκλησίες αυτές ήταν αφιερωμένες στον Άγιο Κωνσταντίνο και στους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό.
Η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίονου όπου κτίστηκε από τον ηγεμόνα κατεδαφίστηκε μαζί με το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρψν για να κτιστεί ο σημερινός Ναός. Η κατεδάφιση αυτών των εκκλησιών επέφερε στο χωριό τότε πολλά δεινά όπως φτώχεια ασθένειες και θανάτους. Έκτοτε σταμάτησε σιγά-σιγά να αναβλύζει το αγίασμα του Αγίου.
Χέξασθε λοιπόν ταύτας και ως ευχής χάριν και αγάπης της ης έχομεν προς υμάς τα Πνευματικά τέκνα, και ως ψυχωφελείς υμάς. Δέξεσθε, και μιμήθητε όσον το δυνατόν τας αυτών αρετάς, αυξήσατε την ευλάβεια ημών προς αυτούς, και πρωστρέχετε συνεχώς εις τον Θείο Ναό αυτών με τα προμίας, δέεσθε αυτών μετά κατανύξεως, πανηγυρίζετε την αυτών μνήμη.
Πρεσβείες του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Κωνσταντίνου ελέησον και σώσον ημάς αμήν.
Επιμέλεια: Πρεσβύτερος
ΠαπαΣέργιος Σεργίδης
|
